وی پس از آموزش‌های آنکو ایتوسو و آنکو آساتو، یکی از اساتید کاراته اوکیناوا بود که در سال 1922 کاراته را به مرکز ژاپن وارد کرد.

او در دانشگاه‌های مختلف ژاپن به آموزش کاراته پرداخت و از زمان شکل‌گیری کاراته در سال 1949 به عنوان رئیس افتخاری انجمن کاراته ژاپن معرفی شد.

دوران اولیه زندگی

گیچین فوناکوشی در 10 نوامبر 1868 (به سال بازگرداندن میجی)، در شوری اوکیناوا متولد شد. نام خانوادگی او در اصل تومیناکوشی بود.

فوناکوشی زودتر از موعد (زودرس) متولد شد. نام پدرش گیسو بود. پس از ورود به دبستان با پسر آنکو آساتو، استاد کاراته و جیگن ریو که اولین استاد کاراته وی بود، دوست صمیمی شد. خانواده فوناکوشی کاملاً مخالف لغو گره تاپ نات ژاپنی توسط دولت میجی بودند و این بدان معنا بود که وی علی‌رغم قبولی در آزمون ورودی دانشگاه، فاقد صلاحیت برای پیگیری هدف خود از تحصیل در دانشکده پزشکی بود زیرا داشتن این نوع گره مو ممنوع محسوب می‌شد.

فوناکوشی به دلیل اینکه در هر دو فلسفه و آموزه‌های کلاسیک چینی و ژاپنی آموزش دیده بود، دستیار یک معلم در اوکیناوا شد. در این مدت، روابط وی با خانواده آساتو بیشتر شد و او سفرهای شبانه خود را به محل زندگی خانواده آساتو آغاز کرد تا از آنکو آساتو کاراته را آموزش ببیند.

شوتوکان

در آن زمان فوناکوشی در هر دو سبک محبوب کاراته اوکیناوا شوری ریو و شورین ریو آموزش دیده بود. در شوتوکان بنابر یادداشت‌های فوناکوشی، شوتو را به معنی "تکان دادن کاج" نامگذاری کرده‌اند.

"کان" به معنی سالن یا خانه آموزش می‌باشد، بنابراین شوتوکان به معنی "خانه شوتو" است. این نام توسط شاگردان فوناکوشی ابداع شد وقتی آن‌ها تابلویی را بالای ورودی سالنی که فوناکوشی در آن تدریس می‌کرد، نصب کردند. فوناکوشی علاوه بر اینکه استاد کاراته بود، شاعر و فیلسوفی مشتاق نیز محسوب می‌شد که گفته شده وی برای پیاده‌روی طولانی در جنگل می‌رفت و در آنجا مدیتیشن می‌کرد و شعر خود را می‌نوشت.

در اواخر دهه 1910، فوناکوشی شاگردان زیادی داشت که از بین آن‌ها تعدادی قادر به انتقال آموزه‌های استاد خود بودند. سال 1917 فوناکوشی در ادامه تلاش خود برای جلب علاقه گسترده به کاراته اوکیناوا سرانجام دوباره در سال  1922 کاراته به مرکز ژاپن راه یافت.

در سال 1930، فوناکوشی انجمنی را به نام دای‌نیهون کاراته‌دو کن‌کیوکای (‌Dai-Nihon Karate-do Kenkyukai‌) تاسیس کرد تا ارتباطات و تبادل اطلاعات را در بین افرادی که کاراته دو را مطالعه می‌کردند ارتقا دهد. در سال 1936، دای‌نیپون کاراته‌دو کن‌کیوکای (‌Dai-Nippon Karate-do Kenkyukai‌) نام خود را به دای‌نیپون کاراته‌دو شوتوکای (Dai-Nippon Karate-do Shoto-kai) تغییر داد. این انجمن امروزه به عنوان Shotokai شناخته می‌شود و حافظ رسمی میراث کاراته Funakoshi است.

در سال 1936، فوناکوشی اولین دوجو شوتوکان (سالن آموزش) را در توکیو ساخت. وی در حالی که در مرکز ژاپن بود، مفهوم کاراته را از "دست چین" به "دست خالی" تغییر داد تا ارتباط آن با بوکس چین کمتر کند. بوکس چین تاثیر زیادی بر کاراته گذاشته بود. فوناکوشی همچنین در زندگی‌نامه خود بیان کرده است که "به نظر می‌رسد به لحاظ فلسفی استفاده از کلمه خالی متناسب است زیرا حاوی راهی است که به هیچ چیز فیزیکی دیگری متصل نیست".

تفسیر مجدد فوناکوشی از مفهوم کارا در کاراته به معنای "خالی" به جای "چینی"  باعث ایجاد تنش با سنت گرایان در اوکیناوا شد و سبب شد فوناکوشی برای مدت طولانی در توکیو بماند.

در سال 1949 شاگردان فوناکوشی انجمن کاراته ژاپن (JKA) را ایجاد کردند و فوناکوشی به عنوان رئیس افتخاری سازمان منسوب شد. هر چند، در عمل این سازمان توسط ماساتوشی ناکایاما هدایت می‌شد. JKA به طور رسمی آموزش آموزه‌های فوناکوشی را آغاز کرد.

بیماری و مرگ

فوناکوشی در سال 1948 به آرتروز مبتلا شد و در 26 آوریل 1957 درگذشت.

میراث

فوناکوشی چندین کتاب در زمینه کاراته از جمله خود زیست‌نامه، کاراته-دو: راه زندگی من، منتشر کرد. این میراث سندی محسوب می‌شود که حاوی فلسفه‌های وی در زمینه آموزش کاراته است و اکنون به عنوان "نیجو کان" یا "بیست اصل" شناخته می‌شود. این قوانین مقدمه آموزش همه یادگیرندگان شوتوکان است و در اثری با عنوان بیست اصل راهنمای کاراته منتشر شده است. در این کتاب، فوناکوشی 20 قانونی را تعیین می‌کند که به موجب آن از کاراته‌کاها خواسته می‌شود تا برای "انسان‌های بهتر شدن" تلاش کنند. مابقی "متن اصلی" کاراته دو کیوهان از فوناکوشی شامل بخش‌هایی در مورد تاریخچه، مبانی، کاتا و کومیته است که با جزئیات بیشتری در حال انتشار است.

یادبود

در یک دسامبر 1968، معبدی در کاماکورا توسط شوتوکای در انگاکوجی برای یادبود گیچین فوناکوشی بنا شد. سیمای این بنای یادبود توسط کنجی اوگاتا طراحی شده و دارای خوشنویسی‌ای توسط فوناکوشی و سوگن آساهینا (1891–1979)، رئیس کشیش معبد است که دومین اصل از 20 اصل فوناکوشی تحت عنوان کاراته نی‌سنته‌ناشی (‌(ni sente nashi به معنی در کاراته اولین حمله‌ وجود ندارد را بازخوانی(تعبیر) کرده است.