گوجوریو به معنای "روش سخت و نرم" یکی از سبک‌های اصلی کاراته اوکیناوایی است که از ترکیب تکنیک‌های نرم و تکنیک‌های سخت ایجاد شده‌است. گوجوریو یکی از ۴ سبک به رسمیت شناخته شده در فدراسیون جهانی کاراته می‌باشد.

میاگی نام گوجوریو (گو به معنی سخت و جو به معنی نرم) را برای روش خود انتخاب کرد تا بر وجود هر دو روش‌های نرم و سخت در سبک خود تأکید کند. گوجو نه تنها در کاراته بلکه در زندگی نیز به کار می‌رود. در هنگام دفاع، بدن در حالت نرم و دم و در هنگام حمله، بدن در حالت سخت و بازدم است.

هر دو اصل نرمی و سختی تکنیک‌ها در کتاب بوبیشی آمده است که اساتید اوکیناوایی در قرن‌های نوزدهم و بیستم از آن استفاده می‌کردند. "گو" به معنی سخت یا سفت، به تکنیک‌های دست از فاصله نزدیک یا حملات خط مستقیم اشاره دارد و "جو" به معنی نرم، به تکنیک‌های دست باز و جابجایی‌های دایره‌ای اشاره دارد. گوجوریو تکنیک‌های جابه جایی‌های مستقیم را به همراه جابه جایی‌های دایره‌ای و نیز حملات سخت همچون ضربه‌های پا و مشت‌های دست از فاصله کم را با تکنیک‌های حمله، دفاع و کنترل حریف (چون قفل کردن، گلاویزی، بر زمین زدن و پرتابی) دست باز نرم ترکیب کرده و از هر دو در آموزش‌های خود استفاده می‌کند.

تأکید اصلی در این سبک بر تنفس درست در تمامی کاتاها به ویژه در کاتای سانچین است که یکی از دو کاتای اصلی این سبک می‌باشد. کاتای اصلی دیگر این سبک، تنشو نام دارد که به جنبه نرم این سبک می‌پردازد. در آموزش‌های گوجوریو تمریناتی برای افزایش قدرت بدنی، روش اصلی مبارزه سبک (تمرینات فاصله، نقاط ضعف، ‌ افزایش قدرت و غیره) و تمرینات با دیگران وجود دارد.

گسترش گوجوریو به زمان کانریو هیگاشیونا (هیگااونا) (۱۸۵۳-۱۹۱۶) که از اهالی شهر ناها در اوکیناوا بوده‌است برمی‌گردد. استاد هیگاشیونا شوری‌ته را از کودکی آغاز کرد. در ۱۸۶۷ هنر رزمی بوکس مشت راهب (لوهان چوآن) را زیر نظر استاد سیشو آراکاکی شروع کرد. استاد آراکاکی در ۱۸۷۰ به عنوان مترجم مقامات اوکیناوایی به پکن رفت و به هیگاشیونا استاد دیگری با نام کوجو تایتی را معرفی کرد. هیگاشیونا با کمک تایتی و یکی از آشنایان موفق به سفر به چین شد و یادگیری هنرهای رزمی را ادامه داد. او در ۱۸۷۳ به فوژو در استان فوجیان در چین رفت که هنرهای رزمی را تحت نظر اساتید مختلفی ادامه داد.

او در ۱۸۷۷ به یادگیری کونگ‌فو از استادی که ریوریوکو خوانده می‌شد پرداخت. توکاشیکی ایکن نام واقعی او را ژی ژونگ‌ژیانگ پایه‌گذار کونگ‌فوی درنای فریادکش دانسته است. ژی ژونگ‌ژیانگ به چندین شاگرد اوکیناوایی آموزش داده است که بعدها از بزرگترین اساتید کاراته گشتند. هیگاشیونا در ۱۸۸۲ به اوکیناوا برگشت و در کنار پرداختن به شغل خانوادگی خود (تجارت هیزم)، آموزش سیستم رزمی جدید خود را نیز شروع کرد. سیستم جدید هیگاشیونا که از ترکیب تکنیک‌های نرم و تکنیک‌های سخت ایجاد شده بود با نام ناهاته شناخته می‌شد. موریو هیگااونا عنوان کرده که در ۱۹۰۵، استاد هیگاشیونا هنرهای رزمی را بر اسا نوع هنرآموزانش به دو گونه آموزش می‌داده‌است: در خانه، ‌ او ناهاته را به عنوان هنری رزمی که هدف اصلی آن کشتن حریف بود آموزش می‌داده‌است. اما در آموزشگاه او کاراته را به شکل آموزش فیزیکی، ‌ خردگرایی و اخلاقی پی می‌گرفته ‌است.

معروفترین شاگرد استاد هیگاشیونا چوجون میاگی (۱۸۸۸-۱۹۵۳)، ‌ فرزند یک بازرگان ثروتمند شهر ناها، بوده که از ۱۴ سالگی به شاگردی او درآمد. او در ۱۱ سالگی زیر نظر ریوکو آراکاکی به یادگیری هنرهای رزمی پرداخت و از طریق آراکاکی بود که با استاد هیگاشیونا آشنا شد. میاگی به مدت ۱۵ سال تا زمان مرگ استاد هیگاشیونا در سال ۱۹۱۶ به شاگردی او پرداخت. در ۱۹۱۵، ‌میاگی و یکی از دوستانش با نام گوکنکی به شهر فوچو در چین رفتند تا استادی که به هیگاشیونا آموزش داده بود را بیابند. آن‌ها به مدت یکسال از اساتید مختلفی آموزش دیدند اما مدرسه هنرهای رزمی قبلی دیگر وجود نداشت. کمی پس از آمدن آن‌ها استاد هیگاشیونا درگذشت و شاگردان استاد هیگاشیونا به آموزش زیر نظر میاگی پرداختند. استاد میاگی کاتای جدیدی با نام تنشو به معنای 'گردش دست‌ها' که از روکیشوی درنای سفید فوجیان گرفته شده‌بود را نیز به شاگردان آموزش داد.

شاگرد ارشد استاد هیگاشیونا با نام جوهاتسو کیودا آموزشگاهی با نام تون‌ریو (تون یکی از راه‌های تلفظ چینی نام هیگاشیوناست و تون‌ریو به معنی روش هیگاشیونا است) ایجاد کرد.

در سال ۱۹۲۹ نمایندگان هنرهای رزمی سراسر ژاپن به کیوتو رفتند تا هنر رزمی خود را به نمایش بگذارند. از استاد میاگی نیز خواسته شد که برود اما او نمی‌توانست به همین دلیل شاگرد ارشد خود، جینان شینزاتو را فرستاد. در آنچا یکی از نمایندگان از او دربارهٔ نام هنر رزمی‌اش پرسش کرد. در آن زمان استاد میاگی هنوز نامی بر هنر رزمی خود نگذاشته بود، شینزاتو که نمی‌خواست شرمنده شود نام هانکوریو (با معنی روش نیمه‌سخت) را به‌طور فی‌البداهه بیان کرد. او پس از برگشت به اوکیناوا این مسئله را با استاد میاگی درمیان گذاشت و استاد نام گوجوریو (به معنای روش سخت و نرم) را برای سبک خود برگزید. استاد میاگی این نام را از شعرهاکو کنپو (به معنی هشت قانون مشت) که هشت اصل هنرهای رزمی را بیان می‌کند انتخاب کرد.

میاگی بر این باور بود که "هدف نهایی کاراته، ساخت شخصیت انسان، چیرگی بر بدبختی‌های بشر و بدست آوردن آزادی روحی است". او بیان داشته که تعادل بین آموزش‌های دفاع شخصی با "آموزش ذهن" و نیز رعایت اصل کاراته نی سنته ناشی (یعنی "کاراته‌کا هیچگاه نباید شروع‌کننده حمله‌ای باشد" که تاکیدی است بر اینکه کاراته را باید تنها برای دفاع به کار برد) مهم است. او همچنین بر رشد خرد پیش از افزایش قدرت تأکید کرده‌است.

گوجوریو به‌طور استاندارد، 12 کاتا دارد: گه‌کی‌سای (دای‌ایچی و دای‌نی)، سایفا، سه‌یون‌چین، سی‌سان، سی‌پای، شی‌سوچین، سان‌سی‌رو، کورورونفا، سانچین، تنشو، سوپارین‌پی. هنرآموزان در اغلب زیرسبک‌ها باید تا دان سوم تمامی این کاتاها را یاد بگیرند. موریو هیگااونا می‌گوید که "کاراته با کاتا شروع شده و با آن نیز به پایان می‌رسد. کاتا پایه و اساس کاراته است و بیان‌کننده دانش انباشته هزاران ساله‌ای است که در طول دوره‌های مختلف توسط استادان آموزش داده شده‌اند. کاتا همچون نقشه‌ای است که ما را راهنمایی می‌کند و نباید آنرا تغییر داد".

تقریبا تمام کاتاها، بونکا اویوی متناظری دارند که برای تمرین مبارزه دو نفره به کار می‌رود. این تمرین‌ها به فهمیدن کاربرد عملی کاتا، زمان‌بندی درست، حمله و دفاع پایدار و نیز تمرین ایمن حرکات خطرناک کمک می‌کنند.

این کاتاها عبارتند از: کیهون‌گاتا، گه‌کی‌سای، سایفا، سانچین، تنشو، کایشوگاتا، فوکیوگاتا.

.